لباس محلی مردمان مازندران

در مازندران نیز مانند دیگر استان های شمالی کشور سرزندگی، شادابی و تنوع رنگی برگرفته از طبیعت، ویژگی اصلی پوشش زنان است.  زنان این استان شمالی ایران دامن پرچین و کوتاهی به نام شلیته یا چرخی شلوار به پا می کنند که با نوار سیاهی لبه دوزی شده است و زیر آن نیز نوعی شلوار می پوشند که عموماً رنگ آن تیره است و کمرآن را با نوار کتانی بلندی می بندند. این شلوار تمبان تنگه یا پشمبال نام دارد. برخی نیز زیر پیراهن خود شلواری تنگ از جنس ابریشم یا مخمل می پوشند که به آن نیم ساق می گویند. پیراهن اصلی در لباس زنان شمالی جومه نام دارد که تا زیر زانو می رسد و روی آن جلیقه ای به تن می کنند که جلوباز است و چند دکمه می خورد. این جلیقه معمولاً با سکه هایی رودوزی  شده است و به آن سیمپوش می گویند. آنها همچنین شالی مربعی به اسم چادرشو به کمر خود می بندند. چارقد سرپوش اصلی است که زنان مازندرانی استفاده می کنند که عموماً به رنگ روشن و از جنس وال، ململ، چیت و یا ابریشم است. سربندی به اسم مندل روی چارقد می بندند که در هنگام کار بیشتر از آن استفاده می شود. کوش پاپوشی چرمی به رنگ های مشکی و قهوه ای است که زنان به پا می کنند. آنها همچنین از گالش، چاروق و پاتوئه در موقعیت های مختلف به  عنوان پاپوش بهره می گیرند. پیراهن مردان مازنی نیز جومه یا جامه نام دارد و بسته فصل جنس آن متفاوت است. پشمبال آنها به رنگ آبی تیره یا سیاه است که تا مچ پا بلند است و با بند بسته می شود. روی جامه در فصل سرما از جلیقه ای استفاده می شود که رنگش تیره است و یقه ای هفت دارد. شولا و بوشلوق نیز جامۀ دامداران مازندرانی است. مردان مازندران در زمستان کلاه نمدی بر سر می گذارند، انواع دیگر سرپوش آنها عبارت است از کلاه گوشی، پوستین کلاه، شب کلاه، کلاه سنگسری و مندل که دستاری شبیه به عمامه است که دنباله اش پشت گردن رها می شود. جرب یا جوراب، کوش یا کفش، شیخی کوش، چاروق و گیوۀ کرمانشاهی از پاپوش های رایج مردانه در منطقۀ مازندران است. مازندرانی ها استفاده از زیورآلات را بخشی از پوشش خود می دانند و زیورهای سنتی و محلی با اسامی خاص را برای لباس هایشان به کار می برند که از میان آنها می توان به قلدون یا گلوبند کهربا، عقیق و یشم، سنگ دل ربا، خلخال، سنجاق هایی برای بستن روسری به اسم گل نبی، گردنبند قرنفل و چشم چین اشاره کرد.