لرستان به مرکزیت شهر خرم آباد یکی از استان های غربی کشور است که منطقه ای سرتاسر کوهستانی است و تمام بخش های آن را کوه های زاگرس پوشانده است. این استان با هفت استان مرکزی، ایلام، همدان، کرمانشاه، اصفهان، خوزستان و چهارمحال و بختیاری هم مرز است. اکثریت قاطع جمعیت این استان را اقوام لُر تشکیل می دهند و انواع گویش های لری در کنار گویش لکی و فارسی در این استان رواج دارد. مردم این خطه پوشش سنتی منحصر به فردی دارند که طرح و رنگش برگرفته از طبیعت کوهستانی محل زیست ایشان است و از دیرباز به نوعی نماد آنها به حساب می آید. زنان لُر چارقدهای بسیار زیبا و رنگارنگی به سر می کنند و موهایشان را از دو طرف چارقد روی شانه رها می کنند. به این چارقد سرون می گویند. سایر سرپوش های زنان لُرستان را تره، گل ونیی، کت و گل ونیی، هراتی و عرق چین می گویند. این زنان پیراهنی به اسم جومه به تن می کنند که آزاد و بلند است و یقۀ خاصی ندارد. روی پیراهنشان جلیقه یا جلزقه می پوشند که جلوباز است و سکه و یراق دوزی شده است. روی آن نیز کتی به نام کلنجه به تن می کنند که در جلو با دکمه بسته می شود. زنان لر گاهی بر روی جومۀ خود لباس آستین کوتاهی از جنس مخمل می پوشند که تا زانو می رسد و جلوباز است. این لباس بال کل و در برخی نقاط سرداری خوانده می شود و به رنگ-های مشکی، سبز و قرمز دیده می شود. شلوار زنان شاوال نام دارد که از مچ پا تا بالای زانو از پارچۀ سادۀ نواردوزی شده تشکیل شده و از زانو به بالا از پارچۀ رنگی و گلدار. پوشش مردان این خطه را شال و ستره می گویند که از کلاه نمدی گرد، پارچه بلند و سفیدی به اسم شال که چند بار دور کمر پیچیده می شود و عرض آن 60-90 و طول آن 6-9 متر است، تشکیل می شود. همچنین قبای این مردان که تا زیر زانوست و در مجالس استفاده می شود، قدیمی ترین پوشاک ایران به شمار می رود. به این قبا ستره گویند. لباس مردان لر به نسبت دیگر اقوام ساده و از جنبه های تزیینی کمتری برخوردار است. آنها همچنین از گیوه ی دست-ساز یا رویۀ بافتنی و نیز کفش چرم به عنوان پاپوش استفاده می کنند.
