لباس محلی مردمان گیلان

استان گیلان دربردارنده ی یکی از مهم ترین سایت های باستانی پیشاتاریخی ایران است که از روی یافته های این حوزه می توان به قدمت استفاده از زیورآلات وابسته به پوشاک و نیز شکل خاص پوشاک در میان زنان این منطقه پی برد. گیلان استان شمالی ایران، به مرکزیت شهر رشت، آب و هوای دل انگیز و طبیعت زیبا و سخاوتمند دارد که بر تمامی دیگر ابعاد فرهنگی ساکنین این منطقه اثربخش بوده است. از این رو، لباس محلی این منطقه را لباسی برخاسته از دل طبیعت می دانند که نه تنها رنگ های درخشان و شاد و تنوع رنگی آن نشان از این پیوند دارد، بلکه حتی تا چندی پیش تنها از رنگهای برگرفته از طبیعت برای تولید این لباس ها استفاده می شد. رنگ قرمز درخشان و نوارهای افقی رنگارنگ شاخصۀ اصلی لباس زنان گیلان است. این زنان یک روسری زیرین به نام مندیل یا یک کلاه بر سر می کنند که مزین به حاشیه دوزی یا سکه دوزی در بخش پیشانی است. آنها روی این پوشش زیرین یک روسری عموماً سفید بر سر می کنند. پیراهن زنان به رنگ قرمز و چاکدار است که روی یک شلیتۀ بلند و پرچین پوشیده می شود. دامن با نواردوزی های رنگین افقی تزیین شده است. روی پیراهن یک جلیقه نیز می پوشند که آن نیز با سکه دوزی تزیین می شود. لازم به ذکر است سه پوشش مختلف قاسم آبادی، تالشی، رسوخی به ترتیب مختص سه بخش شرقی، غربی و مرکزی گیلان است که با وجود شباهت  کلی تفاوت هایی نیز با هم دارد. مردان گیلک نیز پوششی مرکب از پیراهن، جلیقه، شلواری تیره رنگ به نام های چروداری، قدک، تنگ تومان و دیج و پاپوشی بومی است. آنها کلاه نمدی بر سر می گذارند و پیراهن آنها قرمز رنگ و بدون یقه است. آنها شالی نیز به دور کمر می پییچند که منقوش است. دامداران کوهستان از کلاهی پوستی و پوششی اختصاصی به اسم کولا و شولا استفاده می کنند. بالاپوشی به اسم چوخا نیز در میان مردان گیلان مشهود است و پاپوشی به اسم چوموش به پا می کنند. این پای افزار از جنس چرم است که برای استفاده خاص در مناطق کوهستانی بسیار مفید است. چاروق، اروسی، گیوه، پوتین گالش، چکمه و چیکتور و نیز یک دمپایی محلی به نام کتله از دیگر پاپوش های مردان گیلک است که به تناسب موقعیت از آنها استفاده می کنند. شلوار مردان گیلان شلار نام دارد و در قسمت پاچه تنگ می شود.