سیاه­ چادر­بافی از جمله صنایع­ دستی عشایری و روستایی است. این محصول کاملاً سنتی و به ­طور عمده توسط عشایر چادر­نشین از موی بز بافته می ­شود و برای سقف چادرها قابل استفاده است. موی بز خاصیت بسیار مطلوبی برای حفظ آب در مواقع بارندگی دارد و معولاً آب باران از جداره­ ی آن عبور نمی­ کند و در گرما علاوه بر سایه مطلوبی که دارد الیاف از هم فاصله گرفته و راه ورود هوا را باز می­ گذارد و همچنین آن­که موی بز مانع ورود حشرات گزنده نیز است و در مواقع کوچ به آسانی جمع شده و قابل حمل­ و­نقل و از این رو بهترین پوشش برای چادر عشایر است. ضمن اینکه موی بز در دسترس است و ارزان تهیه می­ شود. هر خانواده معمولا 20 الی 50 راس بز دارد که از موی بزها برای تهیه سیاه­ چادر­ها استفاده می­ شود.

نام مسکن عشایر آلاچیق است که از دو بخش تشکیل می­ شود. بخش بالایی چادر (سقف آن) سیاه­ چادر نام دارد و از موی بز بافته می­ شود. بخش دیگر دیواره جانبی است که چیق نام دارد و از ترکیب نی و موی بز ساخته می­ شود. هر سیاه چادر از چند لَت تشکیل می ­شود. و هر لت نواری بافته شده از موی بز سیاه است. در حقیقت لت تکه­ای از سیاه چادر است. زنان لت­ها را که به­ شکل نوار بافته شده­ اند را به ­وسیله­ ی دستگاهی سنتی در محل زندگی خود می­بافند. عرض بین 40 تا 60 سانتی­متر و طول آن گاه شش، ده و یا پانزده متر است. زنان پس از بافتن لت­ها آنها را از دو طرف به­ هم می­دوزند تا کم­کم به ­شکل سیاه­ چادر درآید. در فرهنگ دیرین مردم چهارمحال و­ بختیاری سیاه ­چادر نماد بزرگ ­منشی قوم کوچرو بوده است. زنان عشایر موی سیاه بز را در آب ولرم می ­جوشانند و پس از ریسیدن آنها را می­ کوبند و به­ صورت ورق­ه ای پشمی 3 میلی­متری تا 5 میلی­متری شکل می ­دهند. پس از شکل­ دهی سیاه­ چادرها، برای برافراشتن آنها از 3 تیرک عمودی و یک تیرک اصلی و میخ وسنگ استفاده می­ شود. در گذشته برپایی سیاه­ چادر هنگام ییلاق و قشلاق عشایر آداب و آئین­های خاص داشت و با سرودخوانی و آیه­ خوانی همراه بود. بزرگ بودن سیاه­ چادر­ها هم موجب می ­شد، عشایر و رمه­ گردان ­ها هر شب در یکی از چادرها گرد هم جمع شوند. قدمت تاریخی این صنایع دستی به دوران باستان می ­رسد.