سیاه چادر بافی از جمله صنایع دستی عشایری و روستایی است. این محصول کاملاً سنتی و به طور عمده توسط عشایر چادر نشین از موی بز بافته می شود و برای سقف چادرها قابل استفاده است. موی بز خاصیت بسیار مطلوبی برای حفظ آب در مواقع بارندگی دارد و معولاً آب باران از جداره ی آن عبور نمی کند و در گرما علاوه بر سایه ی مطلوبی که دارد الیاف از هم فاصله گرفته و راه ورود هوا را باز می گذارد و همچنین  موی بز مانع ورود حشرات گزنده نیز هست و در مواقع کوچ به آسانی جمع شده و قابل حمل و نقل و از این رو بهترین پوشش برای چادر عشایر است. ضمن اینکه موی بز در دسترس است و ارزان تهیه می شود. هر خانواده معمولا 20 الی 50 راس بز دارد که از موی بزها برای تهیه سیاه چادر ها استفاده می شود. نام مسکن عشایر آلاچیق است که از دو بخش تشکیل می شود. بخش بالایی چادر (سقف آن) سیاه چادر نام دارد و از موی بز بافته می شود. بخش دیگر دیواره جانبی است که چیق نام دارد و از ترکیب نی و موی بز ساخته می شود. هر سیاه چادر از چند لَت تشکیل می شود. و هر لت نواری بافته شده از موی بز سیاه است. در حقیقت لت تکه ای از سیاه چادر است. زنان لت ها را که به شکل نوار بافته شده اند را به وسیله ی دستگاهی سنتی در محل زندگی خود می بافند. عرض بین 40 تا 60 سانتی متر و طول آن گاه شش، ده و یا پانزده متر است. زنان پس از بافتن لت ها آنها را از دو طرف به هم می دوزند تا کم کم به شکل سیاه چادر درآید. در فرهنگ دیرین مردمان عشایر سیاه چادر نماد بزرگ منشی قوم کوچرو بوده است. زنان عشایر موی سیاه بز را در آب ولرم می جوشانند و پس از ریسیدن آنها را می کوبند و به صورت ورق های پشمی سه میلی متری تا پنج میلی متری شکل می دهند. پس از شکل دهی سیاه چادرها، برای برافراشتن آنها از سه تیرک عمودی و یک تیرک اصلی و میخ و سنگ استفاده می شود. در گذشته برپایی سیاه چادر هنگام ییلاق و قشلاق عشایر آداب و آئین های خاص داشت و با سرودخوانی و آیه خوانی همراه بود. بزرگ بودن سیاه چادر ها هم موجب می شد، عشایر و رمه گردان ها هر شب در یکی از چادرها گرد هم جمع شوند. قدمت تاریخی این صنایع دستی به دوران باستان می رسد.